Dado que os filtros, como calquera outro produto artificial, non se poden fabricar para cumprir exactamente as especificacións do manual, débense indicar algúns valores admisibles. Para os filtros de banda estreita, os principais parámetros para os que se deben dar tolerancias son: lonxitude de onda máxima, transmitancia máxima e ancho de banda, porque en case todas as aplicacións canto maior sexa a transmitancia máxima, mellor, e normalmente abonda con indicar o seu límite inferior. Para a tolerancia á lonxitude de onda máxima hai dous aspectos principais. O primeiro é a uniformidade da lonxitude de onda máxima sobre a superficie do filtro. Sempre haberá algunha variación, aínda que moi pequena, a través da película, pero débese dar un límite. En segundo lugar, o erro ao medir a lonxitude de onda máxima media sobre toda a área do filtro. Esta tolerancia adoita ser positiva, polo que o filtro sempre se pode inclinar para axustarse á lonxitude de onda correcta. Para un ancho de banda determinado, a cantidade de inclinación permitida en calquera aplicación estará determinada en gran medida polo diámetro e o campo de visión do sistema, porque a medida que aumenta o ángulo de inclinación, diminúe o rango completo de ángulos de incidencia que o filtro pode aceptar.
Tamén se debe especificar o ancho de banda do filtro e darlle unha marxe, pero debido á dificultade de controlar o ancho de banda con moita precisión, normalmente non é posible limitalo de forma moi estrita, e a marxe debe ser o máis ampla posible, xeralmente non inferior a 0,2 veces o valor calibrado, a menos que exista un requisito especial para iso.
Outro parámetro importante no índice de rendemento óptico é o corte na rexión de corte, que se pode definir de varias maneiras diferentes, xa sexa como a transmitancia media en todo o rango ou como a transmitancia absoluta en todo o rango a calquera lonxitude de onda, e ambas as dúas poden dar un límite superior. A primeira aplícase a miúdo cando a fonte da interferencia é un espectro continuo, a segunda a unha fonte lineal, nese caso débese indicar a lonxitude de onda aplicada, se se coñece.
Outro método bastante diferente para indicar o rendemento dun filtro é representar graficamente as envolventes máximas e mínimas da variación da transmitancia coa lonxitude de onda. O rendemento do filtro non debe quedar fóra da rexión cuberta pola envolvente; é importante que tamén se indique o ángulo de aceptación do filtro. Este tipo de métrica é máis explícito que o primeiro mencionado anteriormente; non obstante, unha deficiencia desta descrición métrica é que o método describe cada ligazón en termos absolutos, o que pode ser moi esixente cando se usa o valor medio que pode ser o correcto. Ademais, non é posible deseñar unha proba para determinar se un filtro cumpre este tipo de métrica absoluta, e o ancho de banda limitado do instrumento de proba acaba tendo un efecto. Polo tanto, se os filtros se van describir deste xeito, recoméndase incluír unha nota que indique que o rendemento do filtro descrito en cada lonxitude de onda é unha media do rendemento a certos intervalos. En xeral, as descricións das métricas de rendemento óptico realizáronse con pouca necesidade de subreddits adicionais. En calquera aplicación, estes elementos amosarán diferentes graos de importancia e cada caso debe considerarse, en gran medida, en termos dos seus propios obxectivos. É evidente que neste campo é importante que o traballo do deseñador de sistemas estea estreitamente integrado co do deseñador de filtros.
–Este artigo foi publicado porfabricante de máquinas de revestimento ao baleiroGuangdong Zhenhua
Data de publicación: 28 de setembro de 2024